نمی‌فهمم ها

مهدی رو وقتی از عصبانیت من عصبانی می‌شه نمی‌فهمم، وقتی فکر می‌کنه یه سری چیزای بدیهی رو من نمی‌فهمم، نمی‌فهمم.
کارایی که بعضی‌ها با زندگیشون می‌کنند رو نمی‌فهمم.
این که همکار محترم ۱۰ صبح میاد ۲ میره رو نمی‌فهمم.
این‌که بابا چون گرمه، نمیاد با ما بریم خرید جهیزیه رو نمی‌فهمم.
خانم‌هایی که بیست و چهار ساعت درباره‌ی رژیم و لاغری و پخت و پز حرف می‌زنن نمی‌فهمم.
آدم‌های پولداری که پول براشون عادی نمی‌شه و همواره حتی بعد از سه سال از مبل‌های سی و پنج میلیونی شون می‌گن نمی‌فهمم.
این خیاط‌ها یا فروشنده‌هایی که یک اتاق پرو مشترک دارن رو نمی‌فهمم..
مادرهایی که از ۱۵ سالگی پسرشون دارن دنبال عروس می‌گردن و ۴۰ سالگی براش زن می‌گیرن رو نمی‌فهمم.
این که مامان یهویی تصمیمات عجیب و غریب می‌گیره رو نمی‌فهمم.
این‌زنهایی که فقط به خاطر این‌که زنند و نامحرم نیستن توی مترو تاکسی خودشون رو روی زنای دیگه یله می‌کنن نمی‌فهمم.
بابای مهدی رو وقتی شروع می‌کنه دنبال سوژه یابی و ایراد گرفتن نمی‌فهمم.
مامانش رو هم وقتی از همه ی جزئیاتی که اتفاق افتاده تعریف می‌کنه و انتظار داره تعریف کنی نمی‌فهمم.
سیگار کشیدن را کلا نمی‌فهمم.
این دخترایی که معشوقه‌ی مردهای زن‌دار می‌شن نمی‌فهمم.
این زن‌هایی که چندین سال با همسران خائنشون زندگی می‌کنن نمی‌فهمم.
آدم‌هایی به هر کسی که دو من آرایش کرده و روسریش در شرف افتادنه می‌گن «داف» نمی‌فهمم.
اینایی که از اندامشون دیتیل می‌گیرند و می‌ذارن تو شبکه‌های اجتماعی نمی‌فهمم.
اینایی که وضعیت تاهلشون رو توی فیسبوک روشن نمی‌کنن به خصوص اگه متاهل باشن نمی‌فهمم.
اونایی که ازدواج کردن و حلقه دستشون نمی‌کنن رو نمی‌فهمم.
اونایی که ازدواج نکردن و حلقه دستشون می‌کنن رو نمی‌فهمم.
اینایی که تا باهات کار دارن هر روز زنگ می‌زنن و بعد که کارشون تموم شد در کمتر از یک ماه حتی شماره ات رو از کانتکتشون پاک می‌کنن نمی‌فهمم.
فارسی نوشتن حروف انگلیسی رو هم نمی‌فهمم.
این آدم‌هایی که در برخوردهاشون معلوم نیست که ازت بدشون میاد یا برعکس رو نمی‌فهمم.
کسایی که با دهن پر حرف می‌زنن رو نمی‌فهمم.
ایضا کسانی رو که چایی رو هورت می‌کشن.
ایضا آدم‌هایی که بلند حرف می‌زنن.
اینایی که تا به یکی می‌رسن شروع می‌کنن به نشون دادن ویدیو های تو گوشی شون نمی‌فهمم.
اینایی که می‌گن زنگ می‌زنیم و زنگ نمی‌زنن رو نمی فهمم.
اینایی که از موفقیت دیگران به جای آنکه خوشحال بشن، ناراحت می‌شن نمی‌فهمم.
آدم‌های خطاکاری که خودشون رو با گناهکار جلوه دادن بقیه تبرئه می‌کنن نمی‌فهمم.
تبدیل یک شبه‌ی آدم‌ها از عزیز دل به دشمن خونی که مطلقا تو کتم نمی‌ره.
اینایی که تا یه خاطره‌ای تعریف می‌شه اونها با چند درجه بیشترش رو تجربه کردند، نمی‌فهمم.
اونایی که با صندل و دمپایی جوراب می‌پوشن نمی‌فهمم.
راننده تاکسی هایی که خیلی حرف می‌زنن رو نمی‌فهمم.
راننده تاکسی‌هایی که اصلا حرف نمی‌زنن رو هم نمی‌فهمم.
اینایی که همیشه سرشون تو زندگی دیگرانه نمی‌فهمم.
اینایی که تا یه چیز جدید می‌خری می‌پرسن چند و کجا و با چند درصد تخفیف؟ نمی‌فهمم.
اینایی که نمی‌تونن بشینن و همیشه در حال دراز کشیدنن نمی‌فهمم.
اونایی که هیچ جوره نمی‌شه راضی شون کرد رو نمی‌فهمم.
این مادرایی که بچه‌شون و بیشتر مادرشون بزرگ می‌کنه تا خودشون نمی‌فهمم.
مادرایی که بلند بلند برای بچه‌هاشون شعر و داستان نمی‌خونن و نمایش بازی نمی‌کنن هم همین‌طور.
آدم‌هایی که با این‌که خونشون دو قدم از خونه‌ی پدر مادرشون فاصله داره و باز هم شبا خونه‌ی خودشون نمی‌خوابن نمی‌فهمم.
اونایی که توهمات فانتزی شون رو انقدر باور می‌کنن که به بقیه هم می‌باورونن نمی‌فهمم.
این دخترایی که برای بازارگرمی و وقتی دارن از تنهایی می‌میرن، ادای آد‌م‌های پر طرفدار و سرشلوغ رو در میارن نمی‌فهمم.
این خانم‌هایی که توی باشگاه‌ها به بدن زنهای دیگر زل می‌زنن نمی‌فهمم.
آدم‌هایی که بزرگ نمی‌شن رو نمی‌فهمم.

آدم‌هایی که نمی‌فهمم خیلی بیشتر از این‌ هایی‌ن که گفتم. ادامه دادنش از حوصله‌ی شما و خودم خارج بود .
این دومین قسمت از یک سه گانه است.
بازیه!
شما هم “نشانه ها” و “نمی‌فهمم ها” تون رو بنویسید.
من هم لینک مطالبتون رو حتما می‌ذارم که باهم بخونیم!
چه‌طوره؟